Mijn ogen doen pijn. En als ik ze sluit voel ik ze alle kanten op schieten. Zijn ze open dan ik alleen nog staren. Mijn voorhoofd voelt strak. Mijn gezicht doet pijn. Er zit een steen in mijn keel. Mijn spieren zijn verkrampt. Er is soms ineens een harde piep in m’n oor, of gesuis. Ik ben intens moe.
Willekeurige beelden en woorden schieten door m’n gedachten. Als ik teveel heb gedaan houden ze me uit m’n slaap, al ben ik nog zo moe. Ik kan me niet concentreren.
Geluiden zijn harder, mijn zenuwstelsel reageert daarop door m’n trommelvliezen flink te laten trillen en mijn spieren aan te spannen. Vooral als de geluiden door elkaar gaan, dan wil ik het liefst wegrennen. (Fight/Flight/Freeze mode!)
"Mijn gezicht doet pijn."
Ik moet heel erg mijn best doen om te luisteren, zeker in een drukke ruimte. Dat kost me al mijn energie. En soms merk ik dat pas als ik naar huis ga. Ik kan moeilijk dingen onthouden. Het is vaak allemaal zo overweldigend dat ik er van schrik en alleen maar kan huilen. Het maakt me soms angstig, wordt ik ooit wel weer 'normaal?' Als ik de grens over ben gegaan, die steeds wat verschuift en dus lastig te volgen is, kost het me dagen om daar weer van te herstellen. En die grens zit hem vaak in de normaal gesproken zo vanzelfsprekende dingen, bijvoorbeeld een reisje met het openbaar vervoer, of een etentje met je eigen familie. Te lang geconcentreerd een boek lezen, of net iets te lang in een winkel zijn. Een minieme tegenslag kan me volledig van het padje brengen. Ik heb een overvloed aan stresshormoon in me, dus als ik schrik, al is het van de tv, gaat m’n lijf direct in panic mode.. het lijkt wel een cirkel. Soms voel ik me een paar dagen wat beter. Als de klachten daarna weer terugkomen, komt dat hard aan. “Wat doe ik verkeerd?” *
Wat ik lange tijd eigenlijk niet écht wist, is dat als je langdurige, vaak ongemerkte stress hebt gehad, met soms als gevolg een burn-out, er schade optreed in je hersenen. Voor het grootste deel wel omkeerbaar, maar lang niet altijd. Dat veroorzaakt al deze klachten. Het verbaast me eigenlijk dat ik dat zelf uit moest zoeken.. dat niemand je dat uitlegt, de dokter niet, de bedrijfsarts niet, de psycholoog niet.
Het hielp mij namelijk mijn klachten beter te begrijpen, en te snappen waarom het zoveel tijd en rust nodig heeft.. waarom je lijf en je hoofd nu doen wat ze doen. Dat je dat niet onder controle hebt en dus niks verkeerd doet.
Wanneer was het voor het laatst helemaal stil om je heen, zodat je je eigen gedachtes kon horen?
Burn out of niet…Zorg goed voor jezelf, en voor je hersenen :) .
Overbelasting ligt tegenwoordig voor veel van ons op de loer, en als je hersenen crashen zoals de mijne deden, dan ben je ver van huis. "Voorkomen is beter dan genezen" is in dit geval ook weer ontzettend waar!
Ga eens na hoeveel prikkels we met z'n allen binnen krijgen tegenwoordig.. Telefoon, tv, muziek, media... Hoeveel druk we onszelf soms opleggen, sociaal, als ouder, in vriendschappen, relaties, als werknemer... En hoe je hersenen vol gas moeten werken om alles goed te verwerken... Hoe zorg jij ervoor dat je hoofd genoeg rust krijgt? Wanneer was het voor het laatst helemaal stil om je heen, zodat je je eigen gedachtes kon horen?
*Dit is een (veelvoorkomende) moment opname. Vooral de eerste weken toen ik thuis kwam te zitten voelde ik me zo, nu, een jaar onderweg en opbouwend in werk, nog regelmatig als ik een paar uurtjes heb gewerkt of iets leuks heb gedaan. Het is voor iedereen anders, de een krijgt last van zijn maag, de ander is snel overprikkeld, een derde voelt veel woede et cetera.
Meer weten?
Als je meer wil weten over de neurologische kant van dit verhaal (ik denk dat het ook buitenstaanders kan helpen een ander met deze klachten beter te begrijpen) raad ik je aan deze link te volgen.