Na een paar weken thuis te zitten, rust te nemen en wat gedachten op papier te zetten vond ik het wel weer tijd om het te proberen...uit eten. Mijn partner zat ook al weken thuis voor mij en zijn sociale leven stond ook op een laag pitje. We gaan uit eten! Volgens mij zei ik het ook nog met enig enthousiasme..
Eindelijk een beetje opgedoft nam ik plaats in de auto en reden we naar de stad. Ik had een uur daarvoor gebeld met het restaurant of ze nog een plekje hadden. We parkeerden de auto en liepen samen er naartoe. Bij binnenkomst werden we opgewacht door de ober en hij wees onze tafel aan. Ik nam plaats en keek om me heen, er waren een aantal andere mensen aan een paar andere tafeltjes die heerlijk aan het genieten waren. Een zacht achtergrond muziekje hoorde ik door het geroezemoes.
"Volgens mij zei ik het ook nog met enig enthousiasme."
Ik denk dat ik er misschien 5-10 minuten zat. Het werd drukker in het restaurant, ik werd me bewust van de hoeveelheid mensen die er rondliepen, het zachte achtergrond muziek klonk nu als heavy metal in mijn hoofd.
“Get yourself together Len” zei ik tegen mijzelf. “Je zit in een restaurant, kom het is gezellig, het is even fijn om bij je partner te zijn! "Concentreer je op hem, op zijn verhaal." "Kijk nog een keer naar de menukaart."
"De zachte achtergrondmuziek klonk nu als heavy metal in mijn hoofd."
Ik bleef maar om mij heen kijken, afgeleid door de muziek. De ober kwam met de drankjes en kwam dichtbij mij staan en ik dacht alleen maar “weg , ik wil niet dat je mij aanraakt”. Alle sensaties in deze ruimte kwamen op mij af en ik werd overspoeld door ze.
Mijn partner zag het aan mij. "Gaat die?" ik kreeg tranen in mijn ogen. Ik was zo verdrietig en boos op mezelf dat ik zoiets “simpels” als naar een restaurant gaan niet kon volhouden, dat ik er niet van kon genieten, dat het teveel was.
We hebben er nog geen uur gezeten. Ik kon niet meer. Ik was helemaal overprikkeld en kon alleen maar huilen. Ik wilde naar huis, waar geen muziek was, waar we alleen waren, waar geen prikkels waren. Waar het “veilig” was.
Sindsdien ben ik gelukkig nog veel vaker - met plezier - uit eten geweest, maar deze keer heeft wel een behoorlijke impact op mij gehad. Het heeft mij toen echt laten beseffen dat het menens was. Ik denk nog vaak aan dit voorval als ik in een restaurant zit. Dat we afgelopen oktober 4 uur uitgebreid hebben gedineerd, hebben gekletst, wijn hebben gedronken en heel veel andere mensen ook hebben zien genieten had ik toen niet kunnen indenken.
Wanneer was de laatste keer dat je iets "normaals" ging doen zoals uit eten of naar een bioscoop tijdens of na je burn-out? Ervaarde jij dat ook anders? Ben benieuwd naar jouw verhaal. Laat je het mij weten?
Meer weten?
In dit artikel staan tips voor als je overprikkeld bent. Want mij hielp op de momenten dat het allemaal te veel werd, was het doen van een meditatie. Daarvoor zijn heel veel verschillende apps, zoals Calm, Synctuition en Headspace. Die laatste heeft nu ook een samenwerking met Netflix! Ook op YouTube vind je van alles, kijk bijvoorbeeld eens hier. Neem de tijd om te ontdekken welke stijl bij je past; veel apps hebben een gratis proefperiode.
Comments