De eerste weken van mijn burn-out heb ik rust genomen, geprobeerd heel veel dingen zoals werk los te laten. Als ik denk aan deze periode zie ik mezelf in de serre op onze bank zitten, starend naar de tuin. Heel vaak met een gelaten gevoel, huilend of totaal in paniek.
Op een gegeven moment vond ik wel dat het tijd was dat ik iets moest gaan vinden wat mij ging helpen. Want ik moest en zou zo snel mogelijk weer "on track" zijn. Ik belde mijn beste vriendin en vroeg aan haar of ze met mij mee wilde naar een lesje yoga, ik had namelijk gehoord dat dit goed voor mij zou zijn. Het zou rust brengen, je dichter bij je gevoel brengen, goed zijn dus.
"Opeens kwam het besef dat, waar ik nu in zat, er nog geen eind aan zou komen."
Ik maakte een afspraak om een proefles te krijgen en daar stond ik op een dinsdagavond op de stoep te wachten op mijn vriendin. Ze kwam al snel aanlopen en samen gingen we naar binnen. Binnengekomen kleedde we ons om en betraden de ruimte met een enorme spiegelwand. Lekker confronterend als je toch al niet zo lekker in je vel zit.
We begonnen met een kopje thee. Dit beviel me wel. De hete thee zorgde ervoor dat mijn lichaam opgewarmd was toen ik in kleermakerszit plaats nam op de yogamat.
Mijn vriendin keek me aan, vaak schieten we in de lach als we ons erg oncomfortabel voelen, ook dit keer dus. "Concentreer je Len” dacht ik. “Focus in godsnaam!"
Een uur lang heb ik me in allerlei bochten gewrongen en eindigde we de sessie met een zogenaamde heupopener. Terwijl ik de houding aannam voelde ik de tranen al opborrelen. En ja hoor… ik lag te huilen. Ik weet nog steeds niet waardoor het kwam, misschien door de stilte en het contact met je lichaam, wellicht was het de pose die we aan moesten nemen maar opeens kwam het besef dat er nog geen licht aan het einde van de tunnel was. Dat ik er nog wel even in zou blijven zitten.
"Kan je over 4 weken op dinsdag?"
Die week erop zat ik bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Een jonge vrouw kwam mij ophalen in de wachtkamer en begeleiden mij naar een kamer achter in de praktijk. "Ik heb begrepen van de huisarts dat je een burn-out hebt en graag met mij wil praten. We hebben 45 minuten." Wow, ik voelde gelijk een tijdsdruk.
Ik begon te vertellen hoe ik me voelde, hoe mijn privé leven de laatste paar jaar was verlopen en dat ik het niet meer wist. "De tijd is voorbij, laten we een volgende afspraak plannen en dan praten we daar volgende keer verder over. Kan je over 4 weken op dinsdag?" En klaar was de afspraak.. Ik heb nog 1 gesprek met haar gevoerd omdat de afspraak al stond. Dat gesprek gaf me hier en daar wel wat inzichten, maar ik was nog niet geholpen.
Inmiddels werd ik behoorlijk radeloos. Ik had af en toe een goede dag, maar nog steeds heel veel slechte dagen waar ik bijna mijn bed niet uitkwam en alleen maar moe en verdrietig was. Ik had in het verleden een keer met een levenscoach gepraat en dat vond ik wel interessant.
Deze coach had een psychologie opleiding gevolgd én veel kennis op het gebied van spiritualiteit. Ik belde haar en maakte een afspraak. Een aantal weken later reed ik de oprit op van een prachtige boerderij. Onze afspraak was op zolder.
"Na afloop van de sessie was ik nog steeds niet mezelf."
Het was niet zo stoffig zoldertje zoals je misschien zou verwachten maar echt een prachtige ruimte met veel glas met uitzicht over de uitgestrekte weilanden. Ze ontving mij met open armen. Het was een mooi gesprek met heel veel inzichten. Er vielen veel tranen. Ik hoopte op een soort van "eye opener" waardoor ik kon helen en dat alles achter de rug was maar helaas, zo werkte het niet. Na afloop van de sessie was ik nog steeds niet mezelf.
Achteraf zie ik dat ik in blinde paniek hulp had gezocht in allerlei activiteiten, gesprekken en spirituele bijeenkomsten. Natuurlijk had ik er wat van geleerd, maar wat ik gehoopt had te vinden was ik nog steeds kwijt: mezelf.
In september werd ik telefonisch geïnterviewd door een mevrouw die een schakel vormde in mijn reintegratie. Dit interview diende ervoor om duidelijkheid te krijgen in hetgeen waar ik mee “zat” en gerichte hulp te krijgen. “Je hebt een duidelijke hulpvraag Lenneke en ik ga voor je op zoek”.
Ik kreeg eindelijk een beetje hoop dat het weer goed zou komen.
Wat was ik blij en opgelucht toen ze dat zei. Ik kreeg eindelijk een beetje hoop dat het weer goed zou komen. In de tussenliggende maand heb ik afstand genomen van alles wat ik die maanden daarvoor had ondernomen om de oplossing te vinden.
In oktober 2019 startte ik onder leiding van een psycholoog met de therapie "zelfconfrontatiemethode'. Deze therapie heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik tot de oorzaken kwam wat ervoor heeft gezorgd dat ik in mijn burn-out terecht ben gekomen. Welke strategieën ik heb ingezet en welke gedragsverandering ik zelf graag in beweging wilde zetten. In een andere blog zal ik uitgebreid vertellen over wat deze therapie voor mij heeft betekent.
Is deze blog herkenbaar voor je? Wat heb jij allemaal gedaan in blinde paniek? Wat greep jij aan om maar te zorgen dat je weer beter zou worden? Ik ben erg benieuwd naar jouw verhaal, laat je het mij weten?