Het was de eerste dag dat ik weer bij de klant aan het werk ging. Ik had maanden thuis gezeten en het was zo ver. Ik moest eruit, ik moest op pad. Ik kreeg altijd veel energie van mijn bezoeken aan klanten dus dat zou ongetwijfeld nu ook zijn..
Samen met een collega liep ik naar binnen. Hij ging alvast naar een afspraak en ik liep naar een toffe vrouw waar ik altijd fijn mee samenwerkte. Ik voelde me sterk, zelfverzekerd. Het gevoel I can do this overheerste toen ik binnenkwam in haar kantoor. Een omhelzing volgde en een mooi diepgaand gesprek.
"Een omhelzing volgde en een mooi diepgaand gesprek."
Een onverwachte ontmoeting
Het gesprek deed me goed! Ik vervolgde mijn weg door het enorme gebouw naar mijn collega. Ik nam de trap en sloeg nog even een zucht om het gesprek een plek te geven voordat ik de anderen zou ontmoeten. Twee nieuwe collega’s kwamen mij tegemoet en opeens zag ik ook een klant met wie ik nauw had samengewerkt. Oef...die had ik even niet zien aankomen.
Ik wist van de aanwezigheid van mijn nieuwe collega’s maar dat deze klant er zou zijn wist ik niet. Toen hij de woorden “hoe gaat het nu met je?” uitsprak en hij mij direct aankeek werd ik zo enorm geraakt dat ik in huilen uitbarstte. Het enige wat ik kon uitkramen was “sorry, sorry, sorry hoor..”
Hij reageerde kalm en heel meelevend: "Lenneke, het is oke. Het heeft tijd nodig. Dit kan wel twee tot drie jaar duren voordat je weer helemaal te boven bent. Geef jezelf die tijd."
Een terugval
Het gevoel I can do this was door een vraag volledig weggeëbd. Alle alarmbellen gingen in mij af. Het ging toch iets beter met mij de laatste tijd? Ik had echt het gevoel dat ik het wel aan zou kunnen maar nu zit ik hier te huilen. Ik kan toch niet bij klanten gaan werken en straks elke keer in huilen uitbarstten? Alle onzekerheid kwam met een vloedgolf binnen. "Twee tot drie jaar? Zal het echt zo lang gaan duren? Hoe moet dat dan? Hoe moet ik ooit nog fatsoenlijk aan het werk? Ik kan dit niet. Ik moet hier weg. Nee ik kan hier nu niet weg. Je blijft zitten, je moet hier doorheen!"
Ik ben blijven zitten. Ik kwam helemaal gesloopt en onzeker thuis. Ik kreeg een terugval. Wat ik toen nog niet wist is dat het heel normaal is dat je terugval ervaart. Het zijn kleine stapjes die je elke keer neemt. De ene keer gaat het goed en de andere keer val je twee stappen terug. Het heeft een jaar geduurd voordat ik weer volledig aan het werk was.
"Het heeft een jaar geduurd voordat ik weer volledig aan het werk was."
De buitenwereld
Ik denk als ik er nu op terug kijk dat de vraag "hoe gaat het nu met je" heel normaal lijkt maar wanneer je "iets" hebt opeens niet meer zo vaak gesteld krijgt. De buitenwereld omzeilt het en gaat zo voorzichtig met je om. Het voelt bijna zoiets als "ik vraag maar niks want anders gaat ze straks huilen". Het feit dat mijn klant er niet omheen draaide maar rechtstreeks mij in de ogen aankeek en interesse toonde voelde als oprechte compassie.
Reïntegreren
Prettige mensen in mijn werkomgeving hebben mij geholpen om te reïntegreren. Zij gaven mij het vertrouwen dat een terugval erbij hoorde en dat ik stapje voor stapje mocht zetten. Als het dan even echt niet goed ging bleef ik "hangen" op een aantal uur per week werken en wanneer het echt pas goed gingen we de volgende stap gingen zetten. Gelukkig had ik ook een hele fijne bedrijfsarts die adviseerde om naar mezelf te blijven luisteren, te praten met mijn omgeving wat het werken met mij deed. Continu samen stilstaan hoe het met mij ging en daarop het reïntegratie plan aanpassen heeft mij erg geholpen.
Ben jij aan het reïntegreren? Hoe gaat dat? Waar loop je tegenaan? Wat vind je moeilijk? Wat maakt je blij? Ben heel erg benieuwd. Hoor graag van je!
Meer weten?
Het hielp ons om te weten wat er allemaal rondom een re-integratie kwam kijken. Zo hadden we wat overzicht en regie op het proces. Op de website van het UWV worden de stappen uitgelegd die jij (en een eventuele werkgever) moet doorlopen.