Lenneke.
"Van de ander, naar mezelf"
Dit is mijn verhaal
Burn woman, BURN!
Maart 2019
“Len, gaat het wel goed met je?” vroeg mijn partner. Ik keek hem aan en stortte volledig in. “Het gaat niet meer” was het enige wat ik nog kon uitbrengen.
​
November 2018
Als ik terugkijk is het begonnen in november 2018. Na 3 roerige jaren in mijn privéleven had ik het gevoel dat ik eindelijk alles op de rit had en dat ik klaar was voor een volgende stap. Ik was begonnen met mijn studie, werkte 4 dagen in de week en daarnaast moeder van 2 prachtige kids. Dat ik de laatste tijd wel veel wakker was ‘s nachts dat hoorde er bij. Ik moest gewoon even een aantal examens halen, laten zien op mijn werk dat het allemaal lekker liep en de kids een fantastische sinterklaas en kerst geven en dan kon ik in het nieuwe jaar misschien een paar dagen even bijtanken en die nachten die ik nu wakker was inhalen.
Zo gezegd...zo gedaan...alleen ik kon niet meer ontspannen. Ik moest leren, ik moest mijn huis aan kant brengen na de feestdagen, ik moest op bezoek bij mijn vriendinnen want die hadden mij al in eeuwen niet gezien, ik moest van alles…
​
Februari 2019
Voor mijn werk had ik samen met een collega een valentijnstour georganiseerd. Met ons team gingen we langs alle gewaardeerde klanten om ze te bedanken en ze in een zonnetje te zetten. Het had natuurlijk een geweldige dag moeten zijn maar ik dacht alleen maar “ik ben zo blij als deze dag voorbij is en dat ik weer verder kan met alle dingen die ik nog moet doen.” Ik heb er geen seconde van genoten.
​
Maart 2019
Ik stortte in..en niet zo’n beetje ook. Ik kon echt niks anders dan slapen, huilen, slapen en nog meer huilen. Het ging gewoon niet en besloot mijn collega’s in te lichten bij een vergadering. Mijn collega’s waren geschokt en hadden het niet zien aankomen. Mijn werkgever gaf aan dat ik meteen twee weken rust moest houden, de andere collega vertelde mij dat ik de dokter moest bellen en een afspraak moest maken. “Len, je gaat nu je studiecoach bellen en zeggen dat je je studie onhold zet” was de opdracht die ik kreeg.
"Ik dacht alleen maar, laat deze dag snel
voorbij gaan."
Halverwege maart 2019
“Mam!!! Wat eten we vandaag?” Mijn kids. Mijn grote liefdes waar ik alles voor zou doen. Ik kon niet meer alles met ze doen. Ik moest echt letterlijk mezelf uit bed slepen om ze naar school te brengen, ik moest eten koken omdat ik niet elke dag friet kon halen, ik moest hun in bed stoppen ‘s avonds. En ik zeg MOEST omdat ik dat ook zo voelde. Ik heb mij zo schuldig gevoeld in het begin en vooral tegenover mijn kids. Ik kon niet meer de mama zijn die ik normaal gesproken ben.
April 2019
Minuten veranderden in uren. Uren in dagen en dagen in weken. Er gingen weken voorbij dat ik me verslagen voelde. Ik had mezelf verslagen in het gevecht wat er binnen in mij woedde. Ik gaf mezelf over aan het verdriet, de pijn, de vermoeidheid. Ik was tijdelijk veranderd in een soort van zombie. Ik was er wel maar ook weer niet. Doordat ik mezelf overgaf was ik ook een groot gedeelte kwijt zoals namen van mensen, routes die ik reed met de auto, afspraken die ik maakte, verhalen die anderen mij vertelde. Het kwam niet meer binnen.
Mei 2019
Na 6 weken volledig rust moest ik weer beginnen te reïntegreren. Ik had een hele lieve jonge, vrouwelijke reintegratie arts. Ze was jonger dan ik, heel begripvol en wilde me echt helpen. Ze stelde de juiste vragen en ging samen met mij het reintegratie plan opstellen. We begonnen met 2 tot 4 uurtjes per week. "Dat moet ik wel aankunnen" dacht ik nog. Think again. Paniek sloeg toe toen ik het eerste documentje moest lezen. Ik was kapot. 1 A4 lezen was teveel.
Zomer 2019
Die zomer probeerde ik vooral te genieten van het "nu". De ene dag voelde ik me beter dan de andere. Ik heb genoten van mijn kids, van de vakantie, van het mooie weer. Maar ik bleef onrustig, onstabiel, "labiel" zoals mijn partner dat mooi verwoorden. En voordat er iemand struikelt over zijn woordkeuze zal ik het proberen uit te leggen. Er waren dagen bij dat het heel goed ging, dan zat ik lekker in mijn vel en had ik het idee dat ik heel de wereld aankon maar er waren ook dagen of momenten bij dat ik niks kon hebben. Dan was een opmerking zoals "je zou de was toch gaan doen" of "heb je je zus al gebeld?" al teveel en ging ik door het plafond. Mijn brein crashte op zulke momenten. Dan kon ik het allemaal niet meer overzien en was het teveel. Mijn partner wist niet waar hij aan toe was en wilde het beste voor mij maar hij wist niet hoe.
"Onrustig, instabiel, labiel."
September 2019
Voor mijn haat voor wandelen kwam de oplossing in september. Onze Djax kwam ons gezin verrijken. Onze labradorpup moest natuurlijk een paar keer per dag uitgelaten worden. Niet al te ver want ze was nog jong en dat was ook perfect voor mij aangezien ik lange afstanden nog niet aankon.
Oktober 2019
Naar aanleiding van mijn aanhoudende onstabiele gedrag ben ik samen met één van mijn reintegratie begeleiders op zoek gegaan naar wat ik nodig had om weer stabiel te worden. Mijn hulpvraag was heel duidelijk; "ik weet het allemaal niet meer, ik weet niet meer wie ik ben en ik heb iemand nodig die me daarbij gaat helpen." Zo gezegd, zo gevonden. Mijn therapie "zelf confrontatie methode" ging van start.
November 2019
Mijn partner ging een maand op reis. Ik bleef thuis vanwege de zorg voor mijn kinderen. Ik was al een aantal weken in therapie en beleefde nu echte dieptepunten. Ik raakte nu pas "rockbodem". De titel van mijn ervaringsverhaal "van de ander naar mezelf" is kenmerkend voor deze periode. Het was nu letterlijk tijd voor mezelf. Ik was de helft van de week echt helemaal alleen en moest dus dealen met alle gedachtes en nieuwe en oude gevoelens die voorbij raasde. Ik kon nu niet meer vluchten.
"Ik ben een nieuwe Lenneke, een beetje van toen en een beetje van nu."
December 2019
Zoals bij velen is deze maand een beetje aan mij voorbij gegaan. Sinterklaas, kerst, oud & nieuw. Het is 1 grote waas. Het in het "nu" leven zoals ik in de zomer geprobeerd had te doen was nu verdwenen als sneeuw voor de zon. Mijn "rockbodem" van de maand ervoor had plaats gemaakt voor nieuwsgierigheid naar nieuw te leren gedrag. Ik wilde stilstaan bij de keuzes die ik maakte, wat ik echt van iets vond, wat ik zelf wilde.
New Year, New beginnings 2020
Een nieuw jaar begint voor mij altijd op oudjaarsdag. Dan ga ik de mensen bedanken die mij hebben gesteund, die mij weer een stukje verder hebben geholpen in mijn reis. Daarnaast maak ik ook een lijstje met de dingen die ik wil doen in het nieuwe jaar. Dat was voor dat jaar maar 1 ding: gewoon weer me goed voelen, weer kunnen genieten, weer verbinding kunnen leggen.
​
Ik kan je vertellen dat dat is gelukt! Niet in een keer maar met kleine stapjes. Ben ik weer de "oude"? Nee, en dat zal ik nooit meer worden.
Ik ben een nieuwe Lenneke, een beetje van toen en een beetje van nu.