"Niet zeuren en doorgaan"
Jaya.
Dit is mijn verhaal
Van druk opleggen tot loslaten
Het lezen van de verhalen op het platform van BurningWomen., bracht voor mij zoveel herkenning. Ik ben dan wel niet de jonge vrouw met een burn-out, maar toch...
Dat mijn lichaam allerlei signalen gaf -die zeker tegen overspannenheid aanzitten- drong bij het lezen van de verhalen pas echt tot mij door. Nu is het mijn beurt om mijn verhaal te delen, omdat het zo ongelofelijk belangrijk is om te luisteren naar de allereerste signalen. Dit wist ik altijd al, maar ik had zelf een verhaal van een ander nodig om het te herkennen. Wie weet geeft mijn verhaal voor jou die herkenning.
Je lichaam geeft al in een vroeg stadium signalen af. Signalen die we zo makkelijk naast ons neerleggen. Omdat we geen tijd aan willen besteden, omdat het erbij hoort (dit door onszelf, onze omgeving en maatschappij ingegeven), omdat het wel overgaat, omdat we niet moeten zeuren en omdat we door behoren te gaan. Ieder van ons kan de zin “omdat…” voor zichzelf aanvullen en zo honderdduizend excuses bedenken om vooral niet te luisteren.
Het wel luisteren is namelijk veel ingewikkelder; je wilt niet stilstaan bij de signalen van je lichaam. Je wilt niet “opgeven”. Je wilt niet “zwak” zijn. Ik ben gewend om altijd druk te zijn en bovendien snel dingen van een ander over te nemen. Stilstaan leek geen optie.
​
De verhalen van andere vrouwen raakten mij en zetten mij aan het denken. Een paniekgevoel hebben en toch doorgaan herkende ik maar al te goed…
​
"De signalen verdwenen naar de achtergrond in mijn toch al overvolle hoofd"
Ik vond dat ik het moest doen
​
Ik werkte als consultant en ik nam een klant over van een van mijn collega’s die met een burn-out thuis kwam te zitten. Vanaf het begin al voelde ik dat ik me op glad ijs begaf. En toch vond ik dat ik de opdracht moest doen. En ik deed het.
In die tijd had ik meerdere klanten tegelijk. Ik reed dus vele kilometers, van ene naar de ander klant; verspreid door heel het land. Ik overnachtte geregeld ’s avonds in een hotel. Eenmaal in het hotel aangekomen gingen de overleggen gewoon door. Het maakte me niet uit. Ik kon dat wel. Daarnaast regelde ik ook dat alles thuis goed verliep. Want een “slechte moeder” wilde ik al helemaal niet zijn.
Ik zette mezelf letterlijk op de laatste plaats. Ik zorgde dat ik “in-control” was. Totdat ik tijdens hele normale momenten, zoals koffiedrinken bij de klant, lunches en 1 op 1 gesprekken opeens mezelf niet meer herkende. Ik had trillende handen en hartkloppingen en het zweet brak me uit. Ik snapte er niets van. Ik maande mezelf tot rust; er was niets aan de hand. Ik kon dit toch… even een paar ademhalingsoefeningen doen en door. Het hoorde erbij; ik moest niet zeuren want ik had deze situaties zelf gekozen. Ik had “ja” gezegd tegen de nieuwe klant. Ik was degene die deze baan überhaupt wilde.
Ik mocht van mezelf dus absoluut niet falen. Op geen enkel niveau! Niet richting de klant, niet richting mijn organisatie, niet richting mijn gezin en ook niet richting mezelf. Zo bouwde ik steeds meer druk voor mezelf op. De paniekaanvallen waren nog te overzien, dus ik deed er niets mee. Ik ging door en negeerde ze. Op gegeven moment kwam er wat meer rust de opdracht was afgerond; de paniekaanvallen, trillende handen en hartkloppingen verdwenen. Ik dacht niet meer aan deze signalen en ze verdwenen naar de achtergrond, in mijn toch al overvolle hoofd.
“Plots kwam de focus op ons gezin te liggen,
en bij mezelf"
Alles kwam onder een vergrootglas te liggen
​
En toen kwam Covid19. Alles kwam tot stilstand én onder een vergrootglas te liggen. Ik had jaren hard gewerkt aan een goed opgebouwd CV. Drie kinderen, een huishouden, 5 volle agenda’s (van mijzelf, mijn man, en onze drie kinderen), een druk sociaal leven… En daarnaast nog 40 uur werken. En opeens stond alles stil. En ik dus noodgedwongen ook, zowel sociaal als op het werk. Opeens hadden we 5 hele lege agenda’s, geen voetbal, turnen, etentjes, en naar klanten rijden. Plots kwam de focus op ons gezin te liggen, en bij mezelf.
​Bovendien kregen mijn collega’s letterlijk een inkijk in mijn privéleven... Ze zagen mijn kinderen die natuurlijk net aandacht gingen vragen als ik in overleg zat, de hond die ook wat van me wilde, het thuisonderwijs, enz., enz. Allemaal zaken waar iedereen tegenaan liep.
Langzamerhand kwam er rust en ruimte in mijn hoofd. Ik zag nog alleen mijn echt vrienden, want ja, iedereen leefde in zijn of haar eigen bubbel. Het jachtige leven, de ratrace was er niet meer. Ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt: gezondheid en geluk zijn het allerbelangrijkst in je leven.
"Voor het eerst in mijn leven koos ik ervoor
om los te laten"
Opeens begreep ik het niet meer
​
Door al die leegte in mijn agenda ervoer ik voor het eerst tijd om terug te kijken. Ik stelde mezelf de vraag: “Wat maakt mij nu gelukkig? Waar word ik blij van?”. Ik schrok enorm… ik kon er maar geen antwoord op formuleren. Wat maakte mij nou gelukkig? Ik begreep opeens niet meer waarom ik zoveel uur gewerkt had. Waarom ik altijd hoger op wilde, alle ballen in de lucht moest houden. Waarom ik altijd maar door, door en doorging…
Wat als de kinderen later groot zouden zijn… Zouden ze mij dan herinneren als een moeder die alleen maar aan het werk was of als een moeder die er ook écht was voor hen? Want heel eerlijk, het een ging de afgelopen periode absoluut ten koste van de ander. Dat ik én wilde werken én er zijn voor mijn gezin daar was ik van overtuigd. Maar moest het ene ten koste gaan van het ander? Nee!!
​
En toen, in die periode besloot ik alles om te gooien. Ik besloot te kiezen voor balans. Ik zou kiezen voor mijn gezin én mijn werk. Beiden mochten er zijn. Beiden zijn belangrijk voor mij. Ik wilde niet meer in hetzelfde tempo doorgaan; niet meer leven met alle druk die ik mezelf had opgelegd.
Ik besloot voor mezelf te kiezen. Voor het eerst in mijn leven koos ik ervoor om mijn baan op te zeggen. Om voor onzekerheid te gaan. Om niet te weten wat er op mijn pad zou komen. Om los te laten.
Wat nou als ik eerder had geluisterd naar mijn lichaam... Dan was ik nooit zo ver over mijn grens gegaan. Dan had ik eerder aan de bel getrokken en had ik dus “voortijdig” ingegrepen. Want hoe langer je wacht, hoe lastiger om aan te geven dat je al te ver bent afgegleden en helemaal lastiger om is het om er weer eruit te komen. Covid19 heeft wellicht een “echte” burn-out voor mij voorkomen.