“Elke dag het wiel opnieuw uitvinden”
Elise.
Dit is mijn verhaal
Het gaat even niet zo goed met me. Ik ben overspannen…
Dit schreef ik op 27 maart 2020. Ik had me twee weken daarvoor ziek gemeld op mijn werk als groepsbegeleider. Ik merkte daarvoor al een poosje dat mijn energielevel laag was. Ik heb me als eens eerder een tijdje zo gevoeld. Maar die laatste drie weken ging het ineens hard achteruit. Op mijn werk zat ik steeds vaker voor me uit te staren en vergat ik veel dingen. Ik kon moeilijker ontspannen thuis. Ik voelde me somberder. Steeds vaker barste ik thuis in huilen uit, bijvoorbeeld toen ik gewoon eens stond te stofzuigen. Even niet zo lekker in m’n vel, dacht ik dan nog.. Maar toen ik bij collega’s die hier ervaring mee hebben ging vragen; “Hoe weet je wanneer je overspannen bent? En wanneer kom je dan op een punt dat je je ziek moet melden?” was er een collega die antwoordde: “Dat je die vraag nu stelt.. zegt eigenlijk al genoeg.”
En hij had gelijk. Ergens wist ik het al. Maar ik vond het verrekte moeilijk om die stap te nemen. Toch deed ik dat, ik meldde me ziek op vrijdagmiddag, voor de week erna.
En pas thuis in de eerste weken, merkte ik hoe ontzettend moe ik was. Hoe erg ik er doorheen zat. Ik was continu aan het huilen. Niks lukte nog. Ik voelde me enorm schuldig, kon mijn werk maar moeilijk loslaten en ik begreep niet waarom ik het gewone leven blijkbaar niet aan kon. Ik heb niet eens kinderen, ik werk geen 80 uur in de week zoals sommigen, dus wat klaagde ik nou?
Inmiddels ben ik bijna een jaar verder. Dat ‘even niet zo goed’ kunnen we dus wel wegstrepen nu en ik spreek niet meer van overspannen, maar van een burn-out. Hoewel de theorieën over de betekenis van beide termen uiteenlopen.
​
​
​
“Nee. Rust! Slaap maar. Huil maar.
Laat het los.”
Ik vond dit het zwaarste jaar in mijn leven tot zover. Ik had misschien de verwachting dat het in een stijgende lijn zou verlopen. Dat ik er met een paar weken rust wel weer bovenop zou zijn. Maar dat was dus zeker niet het geval. Het is 500 keer vallen en weer opstaan. Elke dag het wiel opnieuw uitvinden. Heel veel geduld hebben. Ik heb onwijs veel dingen over mijzelf geleerd, inzichten waar ik de rest van mijn leven iets aan ga hebben. Dus het was nodig.. Maar het is f*cking pittig. En ik ben er nog niet. Inmiddels ben ik de helft van mijn uren weer aanwezig op mijn werk, op arbeidstherapeutisch niveau, mijn energie is echt nog niet wat het geweest is.
Als ik terugkijk, naar de vrouw die ik toen was, de vrouw die dit schreef op 27 maart, zou ik haar het volgende willen zeggen; Gun jezelf rust! Schiet niet meteen in de actie modus van hoe word ik zo snel mogelijk beter, ik moet elke dag ritme houden, ik moet elke dag bewegen…Nee. Rust! Slaap maar. Huil maar. Laat het los.
Het is een proces. Acceptatie komt met de tijd. Je hebt niet gefaald. Het is niet jouw schuld. Je wist gewoon niet beter. Wees maar niet zo streng voor jezelf. De vrouw van vandaag kan gelukkig zeggen; ik ben trots op mezelf. Ik kom van ver. Er is nog een lange weg te gaan, maar dat is oké! Ik kom er wel.