"Een sprint naar volwassenheid"
Demelza.
Dit is mijn verhaal
Anders dan gepland...
2018, het jaar van mijn afstuderen. Na mijn studie ging ik gelijk aan de slag als freelancer. Mijn dromen als interieur stylist laten uitkomen. Ik zag het al he-le-maal voor me. Maar het liep heel anders dan gepland. Dit is mijn verhaal.
​
Ik kan me het nog als de dag van gisteren herinneren. Ik zat in het klaslokaal met mijn medestudenten en de docent. We zaten in een kring. Om de beurt moesten we onze ideeën pitchen en als laatste was ik aan de beurt, maar er kwam geen woord uit. Ik had een hele hoge ademhaling, zeg gerust hyperventilatie en er kwamen tranen, héél veel tranen. Het voelde alsof ik tijdens het luisteren naar mijn medestudenten iedereens zenuwen, energieën en emoties had opgezogen. Toen ik uiteindelijk aan de beurt was kon ik niet meer. Ik raakte totaal in paniek. Ik wist niet wat me overkwam.
Een paar maanden later was ik afgestudeerd. Alle stress van de opleiding, het beginnen aan een ‘volwassen leven’ en de scheiding van mijn ouders kon ik eindelijk loslaten. Althans, dat was mijn idee. Samen met mijn vriend ging ik voor twee maanden op reis. Eenmaal thuis schreef ik mij als freelancer in bij de Kamer van Koophandel. Het feestje kon wat mij betreft beginnen.
Ik had het idee om, zodra ik als onderneemster lekker zou gaan verdienen, mijn bijbaantje in de bediening op te zeggen. Maar helaas, het waren niet de binnenstromende euro’s van het freelancen, maar paniekaanvallen die ervoor zorgde dat ik het baantje op moest zeggen. Bij elke bestelling sloeg de paniek mij om het hart. Mega overprikkelt met hartkloppingen zat ik dan na een dag werken thuis op de bank. Afvragende waarom ik nu de werkdruk ineens niet meer aan kon.
"Het feestje kon wat mij betreft beginnen"
Het gevoel van paniek, onrust en totaal geen controle meer te hebben over mijn eigen lichaam en geest werd steeds sterker. Mijn vriend werd mijn enige dagelijkse aanspreekpunt thuis en ik kwam de deur bijna niet meer uit. Alles bezorgde me onrust. Van dingen die ‘moeten’ ontwijken naar zelfs geen leuke dingen meer aan kunnen. Licht, geluid, andermans aanwezigheid. Het was me allemaal te veel. Ik zat in een dikke vette burn-out.
Ik voelde mezelf steeds dieper zinken. Ik kreeg paniek van alleen al de gedachte om weer aan het werk te gaan. Ook bleek dat de scheiding van mijn ouders een flinke klap had achter gelaten. En om het plaatje compleet te maken: mijn relatie ging steeds meer achteruit. Mijn vriend en ik raakten alsmaar verder van elkaar verwijderd; met heel veel pijn hebben we besloten om uit elkaar te gaan.
Ik zat nét een weekend alleen in het appartement in Amsterdam wat ooit van ons samen was, toen de pleuris uitbrak. Nederland ging in intelligente lockdown vanwege Corona. Ik bedacht me geen seconde. Ik wilde niet meer alleen zijn in “ons oude” appartement en heb dezelfde dag alles van de muren getrokken en mijn vader huilend opgebeld met de vraag of ik daar een tijdje mocht komen wonen.
Nog geen week later was ik met mijn hele inboedel verhuisd naar mijn ouderlijk thuisfront. Daar lag ik dan, jankend in mijn bed van vroeger, afvragend what the fuck ik met de rest van mijn leven aan moest als het zo doorging. Ik had veel verdriet van de break-up, maar langzamerhand viel ook ergens een last van mijn schouders. Ik voelde weer wat ruimte om te kunnen ademen. Geen discussies meer, of het gevoel me te moeten verantwoorden. De financiële druk om mezelf te moeten onderhouden gleed weg, ik hoefde het huishouden niet meer op te pakken alleen. Er ontstond ergens weer een beetje rust om mezelf weer te kunnen herpakken.
“En toen..toen knalde ik uit een boom"
Uiteindelijk kon ik weer wat dingen gaan ondernemen, werkend en privé. Ik durfde weer na te denken om een plekje voor mezelf te zoeken en los van alle ups-and-downs had ik af en toe weer het gevoel dat ik echt ‘leefde’. En toen.. Toen knalde ik uit een boom. Ja, echt waar. Een fucking boom. Het leek me een leuk idee om één nachtje te logeren bij mijn broertje, die als enorme outdoor fanaat hoog in de boom twee hangmatten had gehangen en daar zonder probleem elke avond in klom. Vraag me niet hoe, maar ik heb die hele hangmat niet eens gehaald.
​
Daar zat ik dan de hele zomer van 2020, met een gebroken poot omhoog. Letterlijk en figuurlijk weer teruggetrokken. Het voelde echt alsof het universum had bepaald dat ik nog nét even iets verder de grond in moest zakken voordat ik weer mocht shinen. Ik sprak deze woorden letterlijk uit aan een vriendin, en die nacht kon ik niet goed slapen. Met heel veel gespook in mijn hoofd dat dit allemaal wel voor een hogere reden zou zijn viel ik uiteindelijk in slaap. 04:04 schoot ik wakker en keek ik op mijn telefoon hoe laat het was. Ik zag de laatste tijd wel vaker dubbele tijden en kon het toch niet laten om even te googlen wat deze inhielden.
Ik kwam terecht op een spirituele website waarin stond dat tijdstippen iets te betekenen hebben. In het globaal.. Het tijdstip 04:04 zou staan voor steun en aanmoediging op je levenspad. Het roept op om te luisteren naar je hart. Misschien vind jij dit wel veel te zweverig, dat is oké. Voor mij was het op dat moment precies wat ik nodig had. Het gaf zo’n bevestiging dat het uiteindelijk allemaal goed komt en dat alles gebeurt met een reden. Dat je er vertrouwen op mag hebben er altijd licht is aan het einde van de tunnel.
"Morgen weer een nieuwe dag"
Op het moment dat ik dit schrijf woon ik inmiddels alweer een jaar thuis bij mijn vader. En wat is er veel gebeurd. Als ik terugkijk op de gehele periode vanaf het moment dat ik mijn eerste echte paniekaanval kreeg tot aan nu, dan kan ik alleen maar zeggen dat ik er zoveel van heb geleerd. Het heeft zo moeten zijn zeg ik altijd. Alle wijsheden en inzichten die ik in deze periode van mijn leven heb meegekregen maken mij de persoon wie ik nu ben. Wijzer, zelf reflecterend, empathisch, ontdekkend, bewuster. Een sprint naar mijn volwassenheid kan ik het wel noemen. Soms overvalt de onrust en paniek me nog wel. Eerst kon ik daar dágen lang van overstuur zijn. Nu kan ik diep in- en uitademen: morgen weer een nieuwe dag. Beetje bij beetje kom ik er weer bovenop. In een nieuw, verbeterend jasje.
Ik voel nu sterker dan ooit om mijn eigen geluk te ontdekken, mijn eigen keuzes te maken, van mezelf te houden en mijn eigen pad te volgen.
Mijn dromen, mijn leven.
Over een week krijg ik de sleutel van mijn nieuwe appartement. Helemaal voor mezelf. Ik kan niet wachten. Het voelt echt als een nieuw hoofdstuk, een nieuw begin. Mijn vader vroeg me van de week “Hoe denk je dat je je over een jaar voelt?” Ik zei: “content pap, helemaal op mijn plek.”